κοτέω

κοτ-έω, ([etym.] κότος) [dialect] Ep. and Lyr. Verb, used in the forms cited below, without distinction of voice,

A bear one a grudge, be angry at him, c. dat. pers.,

κοτεσσάμενος Τρώεσσιν Il.5.177

, cf. 18.367;

Τυδέος υἷι κοτέσσατο Φοῖβος 23.383

;

τῷ δ' ἄρ' Ἀχαιοὶ ἐκπάγλως κοτέοντο 2.223

; τοῖσίν τε κοτέσσεται ([dialect] Ep. for κοτέσηται) 5.747, 8.391, Od.1.101;

λέοντε δύω ἀμφὶ κταμένης ἐλάφοιο ἀλλήλοις κοτέοντες Hes.Sc.403

: prov.,

κεραμεὺς κεραμεῖ κοτέει καὶ τέκτονι τέκτονι τέκτων Id.Op.25

: c.dat.rei,

βασιλῆος ἀτασθαλίᾳ κοτέων Pi.Supp.13a31

: c. gen. rei, ἀπάτης κοτέων angry at the trick, Il.4.168; κοτεσσαμένη τό γε θυμῷ, οὕνεκα . . 14.191: abs.,

οὐδ' ὄθομαι κοτέοντος 1.181

, cf. 23.391; κεκοτηότι θυμῷ ([dialect] Ep. [tense] pf. part.) with angry heart, 21.456, Od.9.501, 19.71: [tense] aor.

κοτέσασα h.Cer.254

;

Διωνύσῳ κοτέσασα Euph.14

.